Yıldız Işığı

Kuşlar ötmekten vazgeçmiş havanın ısısı aniden düşmüş sanki Tanrı'nın soluğu çalınmış gibi.

Kimse yüksek sesle konuşmuyordu. Herkes utanç ve acı içindeydi. Cesetleri tek  tek çıkarttılar.

Hepsinin gözleri kapalıydı sanki açılmak için izin bekliyorlardı.

Hala dondurma ve oyun bahçesi hayali mi kuruyorlardı?

Doğum günü pastası ve yarım günlük bir gelecek mi ? 

Yoksa uzun süre önce soğuk toprağa gömüldüklerinde hayatlarıyla birlikte

masumiyetleri de mi çalınmıştı ?

Tanrı böyle zalim bir kadere izin veremezdi. Yoksa dünyanın onları görmediği bir anda yeniden mi doğmuşlardı?

Bizimkinin ötesinde, sadece duyarlı gözlerin görebildiği bir gerçeğe inanmayı öyle çok istiyorum ki.

Ruhlar asla yok edilemez, sonsuz bir tekamül sürecinde Tanrı'nın hüznünü ebedi alemdeki ödüllendirme mantığını göremediğimizi düşünüyorum.

Bir kez doğmuş olanlar hala yaşıyor.

Soğuk toprağa gömülemezler.

Tanrı'nın iradesiyle yeniden gelecekler.

Dinlenmek için gittiğimiz yıldız ışığında yeniden doğacaklar.

Yazar: Okan Anık